نم کشیده ام بر دیوار اتاق…

بس که لحظه های دور بودنت را ،

قطره هایی از باران دلتنگی باریده ام روی آن به یادگار …

معجزه‌ها با باد رفته‌اند …

و چشمانی که چشم مرا گرفت …

همیشه در حاشیه‌ی آینه جا ماند …

و پشت پنجره چقدر نیامد …

آنکه قرار بود …

تقصیر از من است …

آن زمان که گفتی …

قول بده همیشه کنارم بمانی …

یادم رفت بپرسم …

کنار خودت یا خاطره هایت؟؟؟!!…

روزی میــرسد …

بـــی هیــــچ خَبـــَـــری …

بــآ کولـــــه بــــآر تَنهـــآییـَم …

دَر جـــآده هــآی بـی انتهــــآی ایـن دنیــآی عَجیـــــب …

رآه خــــوآهم افتـــــآد …

مَـــن کـــه غَریبـــــم …

چـــه فَــــرقی دآرد کجـــــآی ایـــن دنیــــــآ بـآشــــم …

همــه جــــآی جهــــآن تنهـــــآیی بــــآ مَـــن است…

کاش باران بگیرد …

کاش باران بگیرد و شیشه بخار کند …

و من همه ی دلتنگیهایم را رویش “ها” کنم …

و با گوشه ی آستینم همه را یکباره پاک کنم …

و خلاص …

امشب تمام گذشته ام را ورق زدم …

پر از لحظه های سیاه ، لحظه های داغ و پرالتهاب بی قراری ،

دلتنگی افسرده ، خاموشی ، سکوت ، اشک ، سوختن …. چیزی نیافتم .

نفرین به بودن وقتی با درد همراه است…

بچـــه کـــه بـــاشی …

از “نقـــاشی”هـــایتـــ هـــم …

مــی‌ تــواننــد بـــه روحیـــاتــ و درونیـــاتتــ پی ببــرنـــد ،

بـــزرگ کـــه مــی‌ شـــوی …

از حــرفهـــایتـــ هـــم نمــی‌ فهمنـــد تـــوی دلتــ چـــه خبـــر استــ !